Hortus/Corpus

Vier maanden lang wordt het museum getransformeerd tot het paradijs van de Belgische kunstenaar Jan Fabre. Zijn beelden staan overal, in de Quistvleugel, tussen de vaste collectie in de Van de Veldevleugel, op het terras van het museumrestaurant, in de beeldentuin en zelfs op het dak. Daar begroet De man die de wolken meet de bezoekers. Voor Fabre staat de glanzend bronzen sculptuur voor ‘dat wat een kunstenaar zoekt: balanceren op de grens van het mogelijke en onmogelijke’.

Het accent van de tentoonstelling ligt op het menselijk lichaam ‘op het lichamelijke’ en de veerkracht die het bezit. Fabre verlangt naar absolute schoonheid, die volgens hem is te vinden in een harmonie van mens en natuur. Het insect, de mens, de engel en de kleur blauw spelen in zijn werk een belangrijke rol. Het zijn de elementen waarmee hij ‘zijn gedachten en dromen over leven en dood, schoonheid en afschuw, kwetsbaarheid en geweld, vergankelijkheid en eeuwigheid steeds weer op een andere manier ordent en aan ons toont’.

Het werk Fontein van de wereld vult de hele beeldenzaal van de Van de Veldevleugel. In de omgrenzende ruimten zijn 10 gelijknamige tekeningen, een wandtapijt, breinmodellen, breintekeningen en de film Is the brain the most sexy part of the body? te zien die door het museum wordt aangekocht. Beide werken gaan het over het belang van onderzoek en de verwantschap tussen wetenschap en kunst. Waarbij Fabre ‘creativiteit’ als belangrijkste menselijke eigenschap ziet. Fontein kan worden gezien als een ode aan de kracht van de creatieve potentie van de kunstenaar.

Door een genereus gebaar van de kunstenaar kan het museum een serie van acht Hoofdstukken een plaats geven in de beeldentuin. Een lange rij bronzen koppen op stenen sokkels zijn zelfportretten in metamorfose. De dierlijke elementen die in de gezichten zijn versmolten staan symbool voor karaktereigenschappen die de mens normaal binnen in zijn hoofd verbergt. Jan Fabre verbergt niet, hij vindt zichzelf een ‘mooi dier’.

Daarnaast worden enkele belangrijke werken verworven uit de jaren 70 en 80, zijn ‘blauwe’ periode, toen hij vooral met Bic-inkt werkte, de kleur van het eeuwig terugkerende moment waarop de nacht in de dag overgaat en leven ontwaakt: het uur blauw.